Mindset

Voldaan met de kachel aan, het blikje met de Zwolse balletjes op tafel en met de laptop op schoot zit ik nu op de bank na te genieten van een mooie eerste praktijk dag in Zwolle. Wat vonden wij het toch allemaal weer spannend! Waarom eigenlijk, is de gedachte achteraf. Op wat verbeterpunten na, is het toch allemaal weer goed gekomen? Waarom maken wij het als toekomstige reisleiders onszelf het soms weer zo moeilijk? Waarom leren de stadgidsen de jaartallen uit het hoofd, terwijl geen toerist deze jaartallen gaat onthouden, waarom maakt de gids zich op de Peperbus zich druk over de te kleine ruimte boven op die toren voor zijn uitleg, terwijl de toeristen zelf er totaal geen probleem van maken. Wij moeten toch inmiddels weten na vier enerverende theorielessen, dat wij toekomstige reisleiders eigenlijk toch niet zoveel vertellen aan de reiziger?

Oké, dat laatste is niet helemaal waar. Als reisleider moet je zeker wel de kennis hebben richting de reiziger over het land waar je bent, de gebruiken, de normen en waarden, over de cultuur, de geschiedenis van het land en haar inwoners. Dat is wat de reiziger wil zien, horen en proeven. De reiziger onthoudt geen jaartallen, de reiziger maakt zich niet druk over een te kleine ruimte, de reiziger weet niet wat jij als reisleider gaat vertellen, in feite kun je een reiziger van alles wijs maken, geen haan die er naar kraait. Dat wil je zelf wellicht niet als reisleider, maar in feite is er niemand die weet wat jij gaat vertellen. Dus waarom maken wij het als toekomstige reisleiders onszelf het zo moeilijk?

Er vindt bij ons wel, een complete mindset verandering plaats. We worden volledig uit onze comfortzone gehaald. Bepaalde woorden mogen wij niet meer gaan gebruiken, we mogen er ook niks meer van “vinden”. Alles vanuit observatie: “Wat is mij opgevallen”.

Hopen. Ook zo’n woord wat uit den boze is voor een reisleider. “Ik hoop dat u…..”, de docent, Emile, grijpt dan direct in, weg comfortzone. Hopen doe je op de wc. Krachtige en sterke woorden gebruiken. Laat je waardigheid zien als reisleider. Ga staan en wees krachtig en duidelijk in het formuleren van je woorden. Oké dan. Denk je net alles gereset te hebben in je mind en let je zelfs in het dagelijks leven ook op deze zaken, komt er vervolgens ook nog even aan bod, dat verkleinwoorden nietszeggend zijn. “Een beetje, ietsjes, een probleempje etc. etc.”, stoppen ermee. Een “soepje uit Zwolle” mag dan weer wel. Want dat was het met recht tijdens de lunch op de praktijk dag. “Het soepje uit Zwolle”.

De tweede praktijk dag die de groep uit Zwolle gaat doen, is niet zoals het bij IVOR gepland staat naar Schiphol/Amsterdam. Nee. Wij gaan naar de Efteling. Het werd ons na de praktijk dag duidelijk gemaakt dat wij vanaf de eerstvolgende lessen geen spiekbriefje meer mogen gaan gebruiken, presenteren uit het hoofd. En daar heeft Emile toch wel weer een punt. Zonder op je spiekbriefje te kijken, kom je als reisleider veel natuurlijker over. Want zoals ik al eerder zei, de reiziger weet niet wat jij gaat vertellen, je kunt hem van alles wijsmaken. Dus gaan wij, de groep van Zwolle, naar de Efteling en gaan we op bezoek bij holle bolle Gijs: ‘Papier Hier’….

De groep uit Zwolle beleeft de opleiding intens. We leren van elkaar, we ondersteunen elkaar, geven elkaar feedback, zijn open naar elkaar, we hebben ook veel lol en gezelligheid met elkaar. Ook niet onbelangrijk. Nu de opleiding verder vordert, zitten we ook met elkaar in gesprek over wat één ieder nu daadwerkelijk met de opleiding wil. Een aantal weten het al wel, een aantal zijn nog zoekende. Hoe mooi is het dan dat wij vanuit IVOR een mail krijgen met zoveel vacatures dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Je staat als cursist niet alleen in deze opleiding. Je bent geen nummer. Ik blijf er bij dat ik de opleiding intens en intensief vind, maar ook wel mooi intens en intensief. Maar die intensiteit en intensiviteit geeft IVOR ook aan haar cursisten terug. Meedenkend, vol passie, en meegaand met de cursist.

Inmiddels wetende dat ze in de reiswereld een grote naam hebben, mag je als cursist gewoon trots zijn dat je een IVOR cursist bent. Want waar je ook ter wereld bent, IVOR blijft je in positieve zin volgen. Hoe mooi is dat!

Marrit

• 

• 

Terug