Start Reisopleiding

Net op het moment dat ik een blog wil gaan schrijven over de reisopleiding, lees ik op internet dat in Zuid-Afrika een bus met Nederlandse FOX-reizigers is overvallen. Onderweg vanuit Johannesburg naar hun hotel buiten de stad. Twee zaken gaan er direct door mij heen. Het besef dat wij daar destijds, als FOX reisgroep, ook gereden hebben naar ons hotel buiten de stad. Het was juist buiten de stad omdat Johannesburg als te gevaarlijk wordt bestempeld. Als ik dit dan lees, waan ik mij even terug op die plek. Onze reisbegeleider die ons begroet op het vliegveld, samen buiten wachten op de bus, die ons vervolgens Johannesburg uitloost en via de snelweg ons brengt naar dat hotel buiten de stad. Ik zie die snelweg nu ook gewoon weer voor me. Ik voel nu ook een bepaalde verbondenheid met die FOX reizigers die nu overvallen zijn. Hoe bizar!

Ten tweede wat door mij heen gaat is, wat een angst zullen die reizigers beleefd hebben tijdens die overval. En wat voor angst zullen ze er voorlopig aan overhouden? Je begint je droomreis op Schiphol, je bent uitgelaten, want je gaat naar dat prachtige Zuid-Afrika. Je overbrugt een vliegreis van ongeveer 11 uur, wordt begroet op het vliegveld door een enthousiaste reisbegeleider, je stapt op de bus naar dat hotel buiten de stad en je wordt onderweg overvallen. Weg droomreis! Angst overheerst, dat wordt boosheid, verdriet en vervolgens “ik wil naar huis”.

Ik, als cursist van de prachtige reisopleiding die mij opleidt tot Reisbegeleider, vraag mij dan ook af, wat is dan de rol van de Reisbegeleider in deze? Ook de Reisbegeleider is een mens. Een mens met gevoelens en emoties. Dat wordt echt niet uitgeschakeld tijdens een overval. Wat doe je als eerste als Reisbegeleider na zo’n overval? Schakel je al je gevoelens en emoties uit, en ontfermt je over je reizigers? Neem je direct contact op met je werkgever? Regel je alle zaken met de politie daar? Wat regel je überhaupt als je als Reisbegeleider in zo’n situatie terechtkomt? En bovenal hoe blijf je in zo’n situatie rustig?

Is het daarom dat IVOR Reisopleidingen in Zwolle het Dominicanenklooster heeft uitgezocht als opleidingslocatie? Ons opleiden in een rustige omgeving en ons rustig voorbereiden op ons werk als Reisbegeleider. Wat een prachtig gebouw is dit! In de pauzes is het hier echter wel een kippenhok van jewelste en de opleiding zelf kan ik ook nog niet echt beoordelen als rustig. Het gebouw straalt wel alle rust uit, wellicht straalt die rust straks ook over naar ons, als wij wat meer gevorderd zijn in de opleiding.

Rustig begin was er zeker wel. De kennismaking, de onwennigheid met elkaar, de rustige uitleg door Emile over wat wij allemaal kunnen verwachten in deze opleiding, wat ons te wachten staat. Al dat soort zaken. De eerste zelfpresentaties worden uitgevoerd, voor sommigen wat onwennig om zo voor de groep te staan. Feedback wordt gegeven, we mogen niks meer ervan “vinden”, maar ombuigen naar “wat ons opvalt”. Observeren vanuit gedrag. Daar ben ik op zich wel een voorstander van, wij mensen hebben zo snel ons oordeel over iemand of iets. Op de tweede cursusdag worden de laatste zelfpresentaties uitgevoerd, geven wij onze keuzes door voor Standplaatshost en Reisbegeleider en bespreken we uitgebreid ons huiswerk. De theorie over de praktijkdagen komen aan de orde en de eerste uitvoering hierin wordt door onze groep op gang gezet. Na de pauze gaat de theorie verder met vooral de vele reisvoorwaarden die wij als Reisbegeleiders echt moeten kennen. Nee, een rustige opleiding is het niet, intensief, veel en zeker leerzaam is een betere omschrijving. Maar bovenal: ik vind het wel superleuk.

Terugkomend op het begin van deze blog. Denkend aan die FOX reizigers in Zuid-Afrika. Welke reisvoorwaarden zijn nu voor hun van toepassing? Hoe handel ik straks als Reisbegeleider als dit mij overkomt? (ik hoop uiteraard van niet). Ik leef mee met die reizigers daar, hun droomreis is opeens geen droom meer. Emoties overheersen. Toch gun ik ze met alle liefde, als de tijd ooit voor hun weer rijp is, om deze droomreis alsnog te gaan maken. Zuid-Afrika blijft een prachtig land.

Marrit Jongbloed

 

 

 

Terug