Een dag uit het leven van een standplaatshostess 

Het is vrijdagochtend 6:00 uur, de wekker gaat. A new day is about to begin. Ik trek mijn uniform aan, geniet van een Grieks ontbijt met koffie en ben daarna klaar om de vakantiegangers weer uit te zwaaien en een nieuwe groep te mogen ontvangen. In de auto op weg naar de eerste stop luister ik naar Griekse muziek en geniet ik van het prachtige landschap om me heen. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik de zonsopgang tijdens mijn werk mag bewonderen. Eenmaal aangekomen bij de eerste stop zie ik de eerste gasten al klaar staan met hun koffers. De bus is er nog niet en ik klets wat tot dat de bus arriveert. De gasten nemen afscheid van de accommodatie eigenaar en stappen vervolgens met mij in de bus. Nadat iedereen is opgehaald, begin ik mijn transferpraatje. Nog altijd houd ik de instructies aan die ik tijdens de IVOR opleiding geleerd heb. De uitleg over de incheckprocedure blijkt maar al te belangrijk te zijn zodra we de vertrekhal in lopen. Wat een drukte! De organisatie gaat volledig op z’n Grieks en hier moet ik mij aan overgeven. Gelukkig zijn mijn gasten Griekenland minded en weten ze dat de procedure anders verloopt dan in Nederland. Netjes volgen ze mijn instructies op en uiteindelijk verloopt de incheck vlekkeloos. Wederom een belangrijk leermoment: geef duidelijke instructies, zo kan er geen verwarring ontstaan. Bij het afscheid nemen komen gasten mij persoonlijk gedag zeggen en bedanken me dan voor de goede zorgen. Hoe leuk is het om te horen dat ik een bijdrage (hoe klein soms ook) aan een onvergetelijke vakantie heb mogen geven? 

Ondertussen is het alweer 10:00 uur en is het tijd om de aankomst voor te bereiden. Heb ik alle enveloppen? Staat iedereen op de lijst? Waar staat de bus geparkeerd? Check, check, dubbel check. Alles in orde en ik ben klaar om de nieuwe groep vakantiegangers te ontvangen en jawel de eerste staat alweer voor mijn neus! Netjes geef ik de gasten een hand, ik stel mezelf voor en begeleid ik hen naar de bus. Na ongeveer een kwartiertje is bijna iedereen bij me langs geweest. Er mist nog een gezelschap zie ik (want ik heb nog 1 envelop over), dus ik loop naar de bagage band – ja dat kan hier in Griekenland nog – en zie een koppel staan dat niet weet wat ze moet doen. Hun bagage is niet aangekomen. Ik leg uit dat er een PIR – property irregularity report – opgemaakt moet worden, zodat de verloren bagage getraceerd kan worden. Gasten zijn me dankbaar dat ik hen dit uitleg en zijn al een stuk minder bezorgd over hun bagage. Ook wijs ik hen op het feit dat er contact opgenomen kan worden met de reisverzekering betreft de aanschaf van de hoognodige dingen zoals een tandenborstel en een onderbroek. Ondertussen ben ik ook naar de bus gelopen om de overige gasten uit te leggen waarom de bus nog niet kan vertrekken. “We zijn compleet, maar helaas is er een koffer niet aangekomen en om er zeker van te zijn dat de koffer weer bij de eigenaren terecht komt, is er even wat administratie nodig. Zodra dit afgerond is kunnen we vertrekken.” Gasten begrijpen de situatie en leven mee met het koppel waarvan de koffer dus niet is aangekomen. En weer kom ik tot de conclusie dat het belangrijk is dat je mensen moet vertellen wat er gaande is. Zo voorkom je onnodige irritaties en weet iedereen waar hij/zij aan toe is.  

Nadat het PIR is opgemaakt en alle gasten in de bus zitten is het tijd om te vertrekken. Ik stel mezelf en de chauffeur voor – heel belangrijk, je moet de chauffeur altijd en overal te vriend houden! en begin te vertellen hoelang de transfer naar de accommodaties zal duren en benoem de praktische zaken zoals het tijdsverschil, het toiletpapier en het drinkwater. Toen ik onlangs zelf op vakantie ging en ook een pakketreis geboekt had, vertelde de hostess ter plaatse deze dingen niet en ik realiseerde me dat deze informatie gewoon verteld moet worden. Onderweg vertel ik van alles over wat we tegen komen, maar ik grapjes en zo ontstaat er een fijne sfeer in de bus. Ik merk aan de reacties in de bus dat mijn gasten hoe flauw ook, mijn grapjes wel weten te waarderen. Na een rit van een uur zijn we op de plaats van bestemming en zet ik iedereen af bij de accommodaties. Ik attendeer de gasten er nog even op dat ik bij hen langs kom en dat de tijd/plaats op de voorkant van de envelop staat. 

Na een korte pauze is het tijd voor de welkomstbezoeken. Ik ga bij de gasten langs en vertel hen alle in’s and out’s over het eiland. Er is ruimte voor vragen en een enkeling heeft een opmerking over de kamer. Vriendelijk verzoek ik om de vraag tot het einde van de bijeenkomst te bewaren, zodat ik in alle rust met de gasten in gesprek kan. Het wordt gewaardeerd dat ik de tijd neem wanneer iemand iets wil aankaarten en ik hen serieus neem. Het “probleem” blijkt makkelijk oplosbaar te zijn en ik bezorg de gasten door mijn bemiddeling een heerlijke vakantie. 

Vier welkomstbezoeken later zit mijn dag er bijna op. Ik moet het een en ander nog bijwerken in mijn administratie en ga dan moe, maar zeker voldaan naar huis met zeezicht en zie de zon langzaam ondergaan tussen de bergen. 

De rest van de week staat in het teken van bezoeken. Ik bezoek alle accommodaties 2x per week. Gasten vinden het prettig om me aan te kunnen spreken wanneer er iets is, maar vinden het ook leuk om mij te ontmoeten en een praatje te maken. Dit maakt echt het verschil! Persoonlijk contact en aandacht zijn twee essentiële dingen wanneer je iets wilt bereiken. Conclusie: blijf in contact met je gasten en laat zien dat je er voor ze bent, zo ben je benaderbaar en aarzelen je gasten niet om contact met je op te nemen wanneer er iets is. 

 En als alle bezoeken afgerond zijn, begin ik weer met de voorbereidingen voor een nieuwe week: het printen van de enveloppen, deze vullen en schrijven, boekingen controleren, administratie bijwerken, mailtjes beantwoorden en tussendoor rinkelt de telefoon zo nu en dan met een vraag van een gast waar dat mooie strand nu ook al weer was, want daar vertelde je zo enthousiast over! Heerlijk toch?

 In mijn pauzes kan ik genieten van het zonnetje en ga ik lekker naar het strand. Ook op mijn vrije dag geniet ik volop van het paradijs waarop ik werkzaam ben. Wat heb ik toch een fantastische baan! Wie wil er nou niet iedere dag de mogelijkheid hebben om te genieten van heerlijk eten, prachtige natuur, lieve bevolking en ga zo maar door? Dat is toch geweldig! 

 Ik hoop deze baan nog lang te mogen behouden, het maakt mij gelukkig. Ik zit lekker in m’n vel (wat ook bijdraagt aan een positive vibe ten opzichte van de gasten) en ben er inmiddels achter dat een baantje op kantoor niet voor mij is weggelegd. Alles wat ik tijdens de IVOR opleiding geleerd heb, breng ik dagelijks in de praktijk en dat is enorm handig! 

 Michal Manoach

Noot van het IVOR: Michal werkt bij Ross Holidays

 

 

• 

• 

• 

• 

Terug