Begin 2014 realiseerde ik mij dat ik iets moest gaan doen wat ik echt leuk vond. Vaak door omstandigheden ga je extra nadenken en dit was bij mij ook het geval. Op internet kwam ik het instituut voor opleidingen in de reiswereld tegen. Het duurde ongeveer een half jaar totaal en ik kon het redelijk combineren met mijn baan. Voor mij was het duidelijk: “Ik wil de reiswereld in”. In een klein overleg met mijn ouders besloot ik te bellen naar het IVOR. Wat had ik immers te verliezen? Een vriendelijke mevrouw zei mij dat ze later terug zou bellen. Dit gebeurde ook, vrij onhandig toen ik net met mijn moeder door Haarlem liep om te winkelen en exact op het moment van het telefoontje mij stond om te kleding in een bijenkorf paskamer. Ik had mijn geluid op het hardste niveau gezet zodat ik het telefoontje niet zou missen. De gehele bijenkorf werd dus ook wakker geschud toen mijn telefoon afging. Onhandig met mijn telefoon in mijn rechterhand en mijn halve kleding stuk in de andere sprak ik opnieuw de vriendelijke mevrouw. Het was een heel fijn gesprek en ik plande mijn selectiegesprek in. Opgelucht kwam ik uit het pashokje, maar wel vol energie die mij aan de telefoon al gegeven werd.

Een paar weken later kon ik op gesprek komen. Een klein beetje zenuwachtig, maar ook wetende dat ik enthousiast en pienter genoeg was om dit avontuur aan te gaan. Ik wist niet echt wat ik er van kon verwachten. Na een treinreis naar Utrecht, een kopje thee en een moment van wachten kwam Emile, de directeur van IVOR, mij halen voor gesprek. Zijn eerste vraag zal ik dan ook niet vergeten. Hij vroeg me waar de straat lag waarin ik toen woonde. Dus ik zei: “In Delft”. Hij bedoelde natuurlijk op de landkaart, maar mijn impulsieve reacties kosten mij wel eens vaker de kop. Van binnen denk je dan natuurlijk van alles op dat moment, maar hij kon er wel om lachen. Verder was het eigenlijk een redelijk relaxt gesprek en was Emile voornamelijk geïnteresseerd in waar ik was geweest, wat ik deed en wat ik graag wilde in de toekomst. De uitslag kreeg ik een paar dagen later: “Je mag beginnen aan de opleiding”.

Ik kreeg mijn lespakket op tijd binnen. Les 1: Jezelf voorstellen met een microfoon. Oh nee, dat was wel meteen een sprong in het diepe. Thuis had ik het tot in de puntjes voorbereidt en elke keer als ik het voordeed klonk het ook best goed. Een duidelijk verhaal, maar wel met mijn eigen humor tussendoor. Ergens diep van binnen wist ik dat ik het 100 keer kon voorbereiden, maar er waarschijnlijk geen pepernoot van zou bakken op het moment suprême. Op 6 juni 2014 ging ik dan met mijn schooltasje en boterhammen naar Utrecht. Ik kon mijn zenuwen bijna niet bedwingen in de trein, wat resulteerde in misselijkheid en het bijna besluiten om terug te keren naar huis. Helaas heb ik dit nu eenmaal. Toch besloot ik mij niet aan te stellen, ik wilde dit, dus moest ik gaan. Aangekomen in Utrecht ontmoette ik mijn mede studenten in het klaslokaal voor het eerst. Al vrij snel had ik door dat ik een van de jongste deelnemers was, maar dit zag ik niet als probleem. De eerste opdracht mochten we meteen aan beginnen. Stuk voor stuk vertelde we over onszelf en zag ik wat iedereen voor passie voor reizen of de reiswereld had. Je merkte toch bij de meeste mensen wel wat spanning. Uiteindelijk was er geen tijd genoeg en was ik pas bij de 2e les aan de beurt… zenuwen om niks dus.

De 2e les ging ik exact met dezelfde zenuwen naar toe. Wel iets minder omdat je nu je klasgenoten had gezien. Maar wat ik dacht gebeurde ook en toen ik aan de beurt was, sloeg mijn verhaal nergens op. Door de zenuwen ging ik snel praten, haalde ik dingen door elkaar en vergat ik dingen. Natuurlijk San, echt punten gescoord. De lessen waren zo enorm leerzaam dat ik er wel met plezier naar toe ging. Al snel merkte ik wat een bak aan ervaring Emile heeft en de manier waarop hij dingen kan overbrengen is zo goed. Het proces wat gebeurd tijdens een groep met reizen gebeurde ook in onze lesgroep. We hadden echt een hele leuke, gemêleerde groep. Emile was eerlijk, grappig, maar soms wilde we hem ook achter het behang plakken. Voor hem waren veel onderwerpen appeltje, eitje wat voor ons abacadabra was. Desondanks weet ik zeker dat een ieder uit mijn groep ontzettend veel van hem heeft geleerd. Soms hoor ik mijzelf ook praten als Emile. “Je moet niet vinden, mensen vinden al van alles, wees objectief, wat hoor of zie je nou?” en dit was zeker niet het enige wat ik heb onthouden.

De 1e praktijkdag was in Utrecht. Deze verliep helaas niet helemaal zoals we hem hadden voorbereidt. Op het laatste moment besloten mijn studiegenoot Esther, waar ik het heel leuk mee konden vinden, en ik het toch te veranderen. Dit hadden we natuurlijk nooit moeten doen. Dus ik moest aardig improviseren. Al met al was het een leuke en leerzame dag. Je kon eindelijk wat je geleerd had in de praktijk brengen. Na een korte zomerstop keerden we terug naar Utrecht voor deel 2 van onze opleiding. Ik merkte dat mensen weer fris en fruitig waren en dat de groep dichter naar elkaar was gegroeid. Hierdoor werd het eigenlijk ook makkelijker en zag je dat mensen echt voorruit waren gegaan. Er werd hard geoefend met een lach. Tips en Tops werden makkelijker gegeven en de microfoon was geen vijand meer. Het groepsproces was gevorderd naar een verder stadium.

De 2e praktijkdag volgde en ik was ingedeeld samen met Leo en Bert om alles te begeleiden op Schiphol. Na onze studiedag gingen we nog met de trein richting Schiphol om daar onze ronde te lopen en alles goed neer te zetten. Tijdens een etentje met elkaar ontstonden erg bijzondere gesprekken en dit is mij altijd bijgebleven. Toen ik in de trein zat naar huis was ik niet alleen blij dat ik aan de opleiding begonnen was omdat ik heel veel nieuws leerde, maar ook omdat ik heel veel leuke mensen leerde kennen. Bijzonder gevoel.

De laatste lessen waren leuk en gezellig. Helaas hadden een aantal studiegenoten vanwege fysieke problemen moeten afhaken. Het liefste had ik het met zijn allen afgemaakt, want dat maakte mijn tijd in Utrecht zo fijn: de mensen om mij heen. De 2e praktijkdag verliep erg goed en leuk en dit was voor alle een soort bekroning op wat je de afgelopen maanden had gedaan en geleerd.

Als afsluiting hadden we een examen. Helaas zijn dit soort “onder druk” momenten niet mijn sterkste punt en het enige mindere puntje aan de opleiding vond ik dat alles van dit moment afhing. Uiteindelijk haalde iedereen het van mijn groep die examen had gedaan. Terecht!

Om na dit hele verhaal even een kleine samenvatting te maken. Als je een leuke opleiding in de reiswereld zoekt waarbij alles goed georganiseerd is: Ga het IVOR doen! Respect voor Emile, een groot compliment voor Ingrid die zo begaan is met alle studenten voor, tijdens en na de studie. Een enorm leerzaam traject met leuke praktijkvoorbeelden en je leert zoveel nieuwe, leuke mensen kennen. Ik kan het eigenlijk alleen maar aanbevelen. Hoe oud of jong je ook bent! Uiteindelijk heb ik door privé omstandigheden er niet voor gekozen regelmatig of structureel naar het buitenland te gaan, maar wat niet is kan nog komen. Een aantal studiegenoten hebben wel doorgezet na IVOR en organiseren of begeleiden nu reizen. “te voet naar vitaliteit”, skilessen in Oostenrijk, reizen naar Nepal, reisfotografie en iemand die regelmatig “een moment van verwondering” heeft in eigen land. Op allen ben ik zo trots. En ik, ik zoek het nu meer op papier, computer en in de organisatie, het is voor mij duidelijk geworden dat dit mijn sterkste kant is.

Sanne Heemskerk

 

• 

• 

• 

• 

Terug